Akşam yatarken, "Bu yorguluğun üzerine deliksiz uyurum" diye düşündüm ama hiç de öyle olmadı. Sabah güneşin doğuşu ile uyandığımda millet, iki yanda gördüğünüz fotograftaki gibiydi. Yalova ekibindeki bir kişi hariç herkes mışıl mışıl uyuyordu. Ne demişler; "Fotografçı dediğin erken kalkar."

Lütfü ve Murat İrfan, sabah çorbası kaşıklıyor.
 

Sabah kalvaltısı da akşam yemeğinin kopyası oldu. Ortalık o kadar sessiz ki, benim kahvaltı gürültüme komşu çadırlardaki millet de birer ikişer kalkmaya başladı. Hazır çorbaya kaşık sallarken bir yandan dünden aldığımız soslu tavuk pirzolasını ne yapacağımızı konuşuyorduk. Pişirmezsek kokacaktı. Yemek için erkendi. O zaman pişirip yanımızda götürecektik. Ama küçük bir detay atlanmıştı. Akşamdan kalma ateş vardı ama neyin üzerinde pişirecektik.

Yenmiyen tavuklar pişiyor. Güven, mıntıka temizliğine

Murat İrfan, kızgın taşların üzerinde pişirmeyi denedi ama rüzgarı hesaba katmadığından tavuk daha pişmeden küllerle kaplanıp kapkara olmuştu. Biz de etleri pişirmeyi bırakıp ev sahiplerine (kurda, kuşa) bıraktık. Saat 10:00 civarı yine düştük yollara!.. Yol diye ağız alışkanlığı söylüyorum, solda gördüğünüz fotograf akşam sekize kadar görebileceğim en iyi yol oldu diyebilirim. Çünkü Atilla'nın çizdiği rota tamamen sırtlardan oluşuyormuş.

Lütfü ve Murat İrfan

Sağ ve soldaki fotografa baktığınızda bunu daha iyi görebilirsiniz. Tırmanışa Saat 10 civarında 800 küsür metre yüksekliğindeki Beşpınar tepesinden başladık ve Şahin tepesi istikametine sırtlardan yürüyerek 900 metrelere gelindi. Sivri sırtlar, rüzgar ve yağmur erozyonu marifetiyle fotograflarda görüldüğü gibi parçalanmış kayalardan oluşan bir zemine sahipti.  Yürüüüü...yürüyebilirsen...Atilla halime acıdı, çadır safrasını benden aldı. Sağdaki fotografta sırt çantasının yanında...Teşekkürler Atilla.

önden arkaya; Atilla, Lütfü, Hayriye, Murat İrfan

Mola verdiğimiz tepeden seyir harikaydı. Soldaki fotografta arkada puslar içinde görülen İznik gölü oluyor. Sağdaki fotograf biraz flu oldu ama benim suçum yok...aptal makina otomatik netlik yaparken saçmalamış. Farkına vardığımda iş işten geçmişti. Daha sonraki fotografları manuel netlik yaparak çektim.

Sağ ve solda çektiğim fotografları yemek molası öncesi verdiğimiz son mola yeri olan tepeden çektim. Fotograf çekmek için mola dışında bir seçeneğim olmuyordu diyebilirim. Hayriye için de öyle. Ve bu durum bir fotografçı olarak beni oldukça germişti diyebilirim. Durumumu bir düşünün; Dandik bir sırt çantasında gereksiz ağırlıklarla benden hayli tecrübeli ve genç yürüyüşçülere ayak

Sigara keyfi

İki fotografçı birden olunca poz verenler havalara girdi.

uydurmaya çalışırken bir yandan da bir yığın güzel fotografı kaçırıyorum. Gel de sinirlenme. Yeni hedefimiz sağdaki fotografta görülen ve sağa kıvrılan yol. Oraya ulaşıp sağa doğru devan ederek yemek molası vereceğimiz su başına varacağız. Ama nasıl? Tepeden aşağı inen patika bir müddet sonra kayboldu ve yerini; zemini gece yürüyüşündeki gibi tuzaklarla dolu, sık ağaçlar aldı. Tek fark gündüz olmasıydı ama eğim 45 dereceden fazla olduğundan her an takla atmaya başlıyabilirsin. Neyse, atlaya zıplaya indik aşağıya. Bacaklarıma yine ağrılar girdi. Atilla'ya "nerede şu mola yeri?" dediğimde, "15 dakika ilerde" yanıtı ayağımdaki bot vurmalarını ve yorgunluğumu biraz unutturdu.

Ordaaa, bir yol var uzakta...

Mola verdiğimiz Kurtköy deresi kenarı

Yemek molası vereceğimiz su başına kadar ki yol, düz ve toprak bir zemindi ama o Atilla'nın 15 dakikası bir türlü bitmiyordu... Sıcakta bastırdı... Botlar ayağıma adeta yapıştı... Atilla'ya hürmetlerimi! sunarak yürümeye devam... Yolun sağındaki Kurtköy deresine kendimi atasım geldi...Tam 45 dakika sonra hürmetlerimi sunduğum Atilla göründü... Atilla'nın sözlü sataşmalarına kulak asmadan sırt çantası atılmak suretiyle çıkarıldı... Botlar sabırsızca ayaktan sökülüp soldaki fotografta görülen Kurtköy deresine sokuldu... Ayaklardan çıkan coooooozzzz sesi Atilla ve tüm ekibe dinletildi... Sağda döküldüğümüz yer...Hiç kalkmadan 2 saat sırt üstü yattım diyebilirim. Dinlendim mi?..Hayıııııır. Atilla'nın yanında görülen yaralı köpeğe kalan yaklaşık yarım kilo peynir ve ekmeğimizi verdikten sonra yola koyulduk. 

Aklım Atilla'nın yanındaki köpekte kaldı. kötü yaralanmıştı.

Hayriye ve Güven son inişte.

Düz yol yerini, bir dere geçişinden sonra yine 45-50 derecelik (yer yer 90 derece bile oluyordu. Veya yorgunluktan bana öyle geliyordu.) eğimli tırmanışa bıraktı. Sağımızda Kurtköy deresi, Sarıkaya'ya tırmanıyoruz da tırmanıyoruz. Dayana dayana çıktığım dal parçası ile elim arasında biyolojik bağ oluştu... Doğa güzel ama bende fotograf çantasını açacak derman kalmadı... Sağdakini nasıl oldu da çekebildim bilmem...Sarıkaya'ya geldik... Ama fotografını çekmeyi düşünmedim bile...ayaklarımı sürüye sürüye yürümeye devam... Dereye karışan yüzlerce pınarın birinde bir mola daha verdik... Daha iki saat yol var dediklerini hayal meyal hatırlıyorum... Sürekli söylenmeye başladım... Kimseyi gözüm görmüyo.

Murat İrfan,(su içen) Lütfü,Hayriye, Güven ve Atilla

Dere dik yamacın aşağısında bir yerde ama ağaçlardan görmek mümkün değil. Sadece sesini duyuyoruz... Şu sırt çantamı fırlatıp atsam dereye kadar iner mi acaba?... Aşağı indiğimizde gördüklerime inanamadım... Kurtköylü minibüsçü tamamen tesadüf eseri derenin karşısında bizi bekliyordu... Adamı sarılıp öpesim geldi ama durumu algılamam için Atilla'nın üç kez "Deko, yürüyüş buraya kadar" demesi gerekti. Biraz sonra bastıracak karanlıkta iki saat yürürmek yerine, sağdaki fotografta burnu görünen minibüs ile 15 dakikalık yolculuk ile önce Kurtköy'e, sonra Yalova'ya geldik. Bittiğine hala inanamıyorum. O gece rüyamda sabaha kadar sürekli yürüyordum... Bir daha doğa yürüyüşü yapar mısın derseniz. Hiç düşünmeden Eveeeet derim. Ama Murat İrfan'ın yaptığı bir hazırlıkla değil.

Atilla'ya not: Ekipteki arkadaşların isimlerini yazarsan fotograf altına koyarım

Hayriye dereyi geçerken Murat İrfan(solda) ve Güven bekliyor